Bugün, Rus besteci Aleksandr Porfiryeviç Borodin’in ölüm yıl dönümü. Rusları, edebiyat, müzik, bilim ve sporda, çok başarılı bulur, saygı duyarım. Saygı duymamın temel senebi, bütün bu başarıları son derece ketum, kendi hallerinde, dünyayı pek umursamadan elde etmeleridir. İkinci Dünya Savaşı’nda neredeyse tek başlarına Nazi’leri yenmiş, uzay yarışını son raddeye kadar önde götürmüş, tek başlarına tüm Avrupa kadar edebiyat ve müzik üretmişlerdir. Son derece içine kapanık, tam bir kapalı kutu olan bu milletin bütün bunları nasıl başardığına olan merakım hiç bitmeyecek. Borodin, benim en özgün bulduğum bestecilerden biridir. Önemli bir bilim insanı ve kimya profesörüydü. Tüm Rus besteciler arasında en doğal yetenekli olanlardan biriydi. Niceliğe yoldaşlarından daha az değer vermesi sebebiyle çok az eser besteleyebildi. İyi bir müzik eğitimi alamamasına rağmen istisnasız tüm eserleri son derece özgün ve eşsizdir. Çaykovski, bir mektubunda; “Borodin çok büyük bir yeteneğe sahip, kör kader onu bilim laboratuvarlarına hapsettiği için müzik eğitime çok az vakit ayırmasına rağmen…” yazmıştır.
Liszt’e, eserlerindeki kusurları sormuş ve şu cevabı almıştır; “Lütfen sizi yolunuzdan alıkoyacakları dinlemeyin; kendinize, ve doğru yolda olduğunuza inanın. O kadar çok sanatsal yeteneğiniz var ki, orijinal olmaktan korkmanıza gerek yok. Bu bir iltifat değildir.” Bir baş yapıt olan “Si Minör 2. Senfoni”’sini yedi yılda bestelemiştir. Dinlemekte olduğunuz Prens İgor operasını tamamlayamadan 27 Şubat 1887’da hayata gözlerini yumdu. Ölümünden sonra Rimsky-Korsakov ve Glazunov, sayısız yazı parçasını bir araya getirip bir bütün halinde birleştirdiler. İlk kez 1890'da Rusya'nın St.Petersburg kentinde sahnelenmiş ve o zamandan beri Borodin'in operası, Rus opera klasikleri hazinesinin eşsiz bir parçası olmuştur. Teşekkürler Borodin, iyi ki varsın sanat…
( N. A. FigurovskiI and Yu. I. Solov'ev , “Aleksandr Porfir'evich Borodin A Chemist's Biography”, Publisher : Springer 18 July 1988 )
(Kayıt; Borodin: Polovtsian Dances From Prince Igor - Berliner Philharmoniker · Herbert von Karajan, 1972 Deutsche Grammophon)
